اشعاری از منوچهر آتشی و دیگر شعرا

تو مثل لاله ی پیش از طلوع دامنه ها

که سر به صخره گذارد،

                             غریبی و پاکی

ترا ، ز وحشت توفان ، به سینه می فشرم

عجب سعادت غمناکی !

شاعر : منوچهر آتشی

من از صراط گذشته ام / گذشته ام / هر چند مستقیم / – چنان که گفته بودند نبودند / نبود اما / من اکنون در دوزخم / و دست راست تو از آن طرف پل / در دست چپ من قفل است / می توانم عبورت دهم، / اما / حس می کنم که / ز بازوی راستم / – در انتهای دنده ها / خبر چینی از فردوس / در کاربازی توطئه‌‏ای
است / تا انقلاب دوزخی‌ ما را / خنثی کند

منوچهر آتشی

خانه ام ابری ست
یکسره روی زمین ابری ست با آن.

از فراز گردنه خرد و خراب و مست
باد میپیچد.
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی زن که تو
را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته ست.
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می برم در ساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ، نی زن که دائم می نوازد نی ، در این دنیای ابراندود
راه
خود را دارد اندر پیش.

نیما یوشیج

بر او ببخشایید
بر او که از درون متلاشی‌ست
اما هنوز پوست چشمانش از تصورِ ذرات نور می‌سوزد
و گیسوان بیهُده‌اش
نومیدوار از نفوذ نفس‌های عشق می‌لرزند

فروغ

گریه نمی‌کنم؛

نه نگاهت؛

نه صدایت؛

نه یادت؛

نه گندمزاری مانده به یاد گیسوانت

می‌دانی

عهد بسته‌ام که دریا را تا خط آخر بخوانم

از تشویش موجها

                          تا قرار افق

قدم کوتاه و زمان ناگاه

آب از سرم گذشته که گریه نمی‌کنم

تمنای حضورت را

  شاعر : فاطمه رحیمی