علمی

    دوم یا سوم راهنمایی بودم، معلم ادبیات فارسی یه تکلیف به ما داد که مصدر فعل های فارسی رو در یک جدول به همراه بن های ماضی و مضارع جمع آوری کنیم. تعداد مطرح نبود ، ولی از اونجاییکه من از همون بچگی فرد فعالی بودم در عرض یک هفته ای که فرصت داشتم هرجا که می رفتم به هر آشنایی که می رسیدم می گفتم یه فعل فارسی بگو و بن های مضارع و ماضی اون رو هم پیدا می کردم و در جدول یادداشت می کردم تا اینکه تعداد اون ها رسید به حدود ۲۰۰ تا. روز موعود رسید و معلم گفت تکلیف رو بیارید نمره بدم.
من از این معلم خوشم می اومد ، معلم هنرمون هم بود و واقعاً به فکر ادبیات و ذهنیت بچه ها بود و در کلاس هنر حتی آواز رو هم از روی کتاب هنر تمرین می داد ( می گفت سرود رو با آواز بخونین و نمره می داد). تنها معلمی بود که کلاس هنر رو به بطالت برگزار نمی کرد.
اون روز خیلی ها تکلیف نیاورده بودند و سریع از روی بقیه یه جدول ۵ یا ۶ فعل درست کردن و اونهایی هم که انجام داده بودند حداکثر تا ۵۰ تا مصدر جمع کرده بودند. نوبت من که شد برگه های خودم رو ببرم برای نمره دادن، دیدم که همکلاسی قبل از من نمره ۲۰ گرفته که ۱۶ تا فعل جمع کرده بود ، من هم با خوشحالی که ۲۰ خواهم گرفت برگه ها رو دادم دست معلم. همه رو تند تند نگاه کرد و یه غلط پیدا کرد که بن مضارع “دیدن” که می شه “بین” رو اشتباه نوشته بودم، الان یادم نمیاد که چی نوشته بودم. خلاصه اون رو تصحیح کرد و به من نمره ۱۹ داد. گفتم من ۲۰۰ تا جمع کردم ولی… ولی نتیجه ای نداشت و با دلی شکسته نشستم…
هر چند که این کار رو برای نمره ۲۰ نکرده بودم و خودم در حین جمع کردن اون افعال لذت برده بودم ولی این یک اجحاف واضح بود.
کسی نبودم که عصبانی بشم، من عاطفی هستم و به جای عصبانی شدن ناراحت می شم. حالا ایشون فردی بود که آینده افراد جامعه و جامعه براش مهم بود و زحمت می کشید. حالا فکرش رو بکنین اون معلم هایی که بغیر از تدریس خصوصی هیچی براشون مهم نیست چه بلایی سر افراد جامعه می آرند. این موضوع از لحاظ عاطفی به من صدمه زد. از این آسیب های عاطفی زیاد داشتم چه در خانواده و چه در جامعه. ولی آسیب های دیگه ای هم وجود داره که معلم ها و والدین باید خیلی مراقبت کنند که متأسفانه نمی کنند و افراد جامعه ما اکثراً مشکل دارند. چه از نظر ذهنی ، چه از نظر فکری، چه از نظر عاطفی، چه از نظر اجتماعی، چه از نظر فرهنگی، چه از نظر آموزشی،…

ولی من کسی بودم که برای ترمیم این آسیب ها در خودم تلاش کردم و نتیجه هم گرفتم. ولی خیلی ها متوجه موضوع نمی شن و همونطور باقی می مونن و بعضی ها هم همون آسیب ها رو به نسل بعد منتقل می کنند.

من از اون معلم ناراحتیی بدل نگرفتم و هر وقت می بینمش بسیار احترامش می کنم چون می دونم که سعی می کرد مفید باشه. در ضمن نقاشیم هم خوب بود و نمره ۲۰ هم از ایشون گرفته بودم (;..

در آخر این نکته رو هم اضافه کنم که این آسیب ها و فشارهای روحی در اجتماع برای پیشرفت انسان مفید هستند به شرطی که ازشون در مسیر درست و برای تکامل خود استفاده کنی.

زیبا باشید.

سینا یاوریان – سخنران ، مدرس و مشاور روانشناسی